De Duitse regisseur Veit Helmer maakte zijn eerste korte film toen hij slechts veertien lentes jong was. Inmiddels heeft de 67-jarige filmmaker een rijk oeuvre opgebouwd en zich ontwikkeld als een specialist in het beeldend vertellen. Dat je geen woorden nodig hebt om een goed verhaal te vertellen, bewijst hij ook weer met zijn nieuwste productie: Gondola.
De titel verklapt het al: Gondola speelt zich af in en rondom een kabelbaan, in een afgelegen dorp in Georgië. Het is niet zo'n toeristisch ding waarbij de ene na de andere afgeladen cabine voorbijkomt om van het prachtige uitzicht over de vallei te genieten. Meerdere close-ups tonen de ambachtelijke, verroeste installatie van de ouderwetse kabelbaan met twee simpele gondels. Een kabelbaan met een échte functie. Het is een transportmiddel, boodschappenservice en lijkwagen in één.
Nino is de conducteur van deze kabelbaan en krijgt er een nieuwe collega bij: de schuchtere Iva. Na een korte, beeldende uitleg betrekt ieder haar eigen gondel. Ieder halfuur komen ze elkaar tegen. Ze lachen en zwaaien naar elkaar, maar spreken geen woord. Niet tegen elkaar en niet tegen de dorpsbewoners die ze vervoeren. Gondola bevat helemaal geen dialogen. Daarmee creëert Helmer een intrigerende sfeer, zonder dat dit saai wordt.
De stilte maakt de personages ook inventief en fantasierijk. Ze vinden creatieve manieren en middelen om met elkaar te communiceren. Dat begint met een onschuldig schaakspel, later komen er waterpistolen en modder aan te pas om hun punt duidelijk te maken. Daarnaast verkennen de dames de functies van de kabelbaan en testen deze met plezier uit. Dit levert geestige en soms ook spannende situaties op. De grote boze baas is niet bepaald te spreken over de losbandigheid van zijn medewerkers.
Dat mag de pret niet drukken. De vlam tussen Nino en Iva slaat over, van de ene naar de andere gondel. De gezichtsuitdrukkingen van de actrices die deze personages vertolken zijn sterk. Daardoor mis je de dialogen ook totaal niet; de beelden zeggen genoeg. En als beelden krachtig genoeg zijn, dan is spraak overbodig, bewijst Helmer. Zijn film blijft vermakelijk, van begin tot eind.
In Gondola spat niet alleen het plezier en de liefde van het scherm. De film heeft een nostalgische sfeer die doet denken aan de films van Wes Anderson en ook Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. Het doet je bijna verlangen naar een tijd waarin je je potentiële liefde nog in het openbaar vervoer tegen kon komen. Een tijd waarin je nog moeite moest doen om met iemand in contact te komen. Want zeg nu zelf, dat is toch veel romantischer dan swipen?
