in Featured
Het klinkt misschien vreemd dat iemand die zo openlijk van cinema houdt als Quentin Tarantino een film verlaat voordat die is afgelopen, maar zelfs hij heeft zijn grenzen.
Wat het nog merkwaardiger maakt, is dat het om het vervolg ging van een film die hij óók al had verlaten, al had hij toen zijn redenen om zichzelf bloot te stellen aan een tweede deel van een film waarvan hij het einde niet eens had gehaald. Toch moet hij een voorgevoel hebben gehad dat de slechtst mogelijke filmische bliksem twee keer op dezelfde plek zou inslaan.
Favoriete filmcritici
Over het algemeen houdt Tarantino vol als hij eenmaal aan een film is begonnen. Dat gevoel delen veel cinefielen: het lukt ze simpelweg niet om de tv uit te zetten of de bioscoop te verlaten als ze eenmaal hebben besloten iets van begin tot eind te kijken.
Recensies moeten echter ook niet als heilige waarheid worden beschouwd, en dat was nog een zwakke plek in Tarantino's plan. Hoewel Pauline Kael zijn favoriete filmcriticus aller tijden blijft, heeft hij ook een zwak voor Kevin Thomas, de langlopende recensent van de Los Angeles Times. Tarantino wijdde zelfs een heel hoofdstuk aan hem in zijn boek Cinema Speculation.
Exploitationfilm
Dus toen een criticus die hij bewonderde vol lof schreef over een exploitationfilm - een smerig subgenre dat Tarantino al sinds zijn jeugd verslindt - is het logisch dat hij Thomas op zijn woord geloofde. Hij deed dat, twee keer zelfs, en kreeg daar op beide keren spijt van toen Thomas' lovende beoordeling flink tegenviel.
"Hetzelfde gold voor zijn positieve recensie van de slechte Zuid-Afrikaanse martialartsfilm Kill and Kill Again", schreef Tarantino. "Dat was het vervolg op het even slechte Kill or Be Killed, die ik had gezien en zó waardeloos vond dat ik na 40 minuten de zaal uitliep. Dat deed ik af en toe, maar het was geen gewoonte."
Verhaal
De eerste film, Kill or Be Killed (1976), is standaard exploitation: een voormalige nazi die een karatetoernooi organiseert uit wraak omdat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog verloor van een Japanse martial artist. Het werd geregisseerd door Ivan Hall en heeft James Ryan in de hoofdrol.
Het vervolg Kill or Kill Again (1981) is minstens zo absurd en volgt een groep vechters die een dokter proberen te redden nadat die bij het onderzoeken van aardappels de geheimen van gedachtencontrole ontdekte; dus het was duidelijk nooit de bedoeling om "hoge kunst" te maken. Hall was terug als regisseur en Ryan hernam ook zijn rol uit de eerste film.
Net zo slecht
"Na het lezen van Kevins goed geschreven waardering van het vervolg, dacht ik: misschien is deze film wél anders dan het verschrikkelijke origineel", herinnerde Tarantino zich. "Nope. Het was net zo slecht. Na 20 minuten liep ik deze ook uit. Maar ik heb Kevin Thomas zijn enthousiasme nooit kwalijk genomen."
Kill or Be Killed en Kill and Kill Again duren samen 194 minuten, maar Tarantino schonk ze slechts 60 minuten van zijn tijd. Hij liep zelfs twee keer zo snel weg bij het vervolg als bij het origineel; dus het is begrijpelijk dat hij wat geïrriteerd was dat Thomas' recensie hem zo op het verkeerde been had gezet.
Wat het nog merkwaardiger maakt, is dat het om het vervolg ging van een film die hij óók al had verlaten, al had hij toen zijn redenen om zichzelf bloot te stellen aan een tweede deel van een film waarvan hij het einde niet eens had gehaald. Toch moet hij een voorgevoel hebben gehad dat de slechtst mogelijke filmische bliksem twee keer op dezelfde plek zou inslaan.
Favoriete filmcritici
Over het algemeen houdt Tarantino vol als hij eenmaal aan een film is begonnen. Dat gevoel delen veel cinefielen: het lukt ze simpelweg niet om de tv uit te zetten of de bioscoop te verlaten als ze eenmaal hebben besloten iets van begin tot eind te kijken.
Recensies moeten echter ook niet als heilige waarheid worden beschouwd, en dat was nog een zwakke plek in Tarantino's plan. Hoewel Pauline Kael zijn favoriete filmcriticus aller tijden blijft, heeft hij ook een zwak voor Kevin Thomas, de langlopende recensent van de Los Angeles Times. Tarantino wijdde zelfs een heel hoofdstuk aan hem in zijn boek Cinema Speculation.
Exploitationfilm
Dus toen een criticus die hij bewonderde vol lof schreef over een exploitationfilm - een smerig subgenre dat Tarantino al sinds zijn jeugd verslindt - is het logisch dat hij Thomas op zijn woord geloofde. Hij deed dat, twee keer zelfs, en kreeg daar op beide keren spijt van toen Thomas' lovende beoordeling flink tegenviel.
"Hetzelfde gold voor zijn positieve recensie van de slechte Zuid-Afrikaanse martialartsfilm Kill and Kill Again", schreef Tarantino. "Dat was het vervolg op het even slechte Kill or Be Killed, die ik had gezien en zó waardeloos vond dat ik na 40 minuten de zaal uitliep. Dat deed ik af en toe, maar het was geen gewoonte."
Verhaal
De eerste film, Kill or Be Killed (1976), is standaard exploitation: een voormalige nazi die een karatetoernooi organiseert uit wraak omdat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog verloor van een Japanse martial artist. Het werd geregisseerd door Ivan Hall en heeft James Ryan in de hoofdrol.
Het vervolg Kill or Kill Again (1981) is minstens zo absurd en volgt een groep vechters die een dokter proberen te redden nadat die bij het onderzoeken van aardappels de geheimen van gedachtencontrole ontdekte; dus het was duidelijk nooit de bedoeling om "hoge kunst" te maken. Hall was terug als regisseur en Ryan hernam ook zijn rol uit de eerste film.
Net zo slecht
"Na het lezen van Kevins goed geschreven waardering van het vervolg, dacht ik: misschien is deze film wél anders dan het verschrikkelijke origineel", herinnerde Tarantino zich. "Nope. Het was net zo slecht. Na 20 minuten liep ik deze ook uit. Maar ik heb Kevin Thomas zijn enthousiasme nooit kwalijk genomen."
Kill or Be Killed en Kill and Kill Again duren samen 194 minuten, maar Tarantino schonk ze slechts 60 minuten van zijn tijd. Hij liep zelfs twee keer zo snel weg bij het vervolg als bij het origineel; dus het is begrijpelijk dat hij wat geïrriteerd was dat Thomas' recensie hem zo op het verkeerde been had gezet.
